Shameless smut

- Fox? – Raja niepewny swoich szans, spróbował zagaić rozmowę. Cichy głos w jego głowie podpowiadał, że ofiary napaści zazwyczaj czuły się lepiej, kiedy już wszystko opowiedziały i zrzuciły ciężar ze swoich ramion chociaż częściowo. Z tym, że to Raja był tutaj napastnikiem. Gdyby wysłuchał takiej spowiedzi, czy to nie byłyby początki syndromu Sztokholmskiego?
- Hej – mruknął, siedząc już za kierownicą. – Odwiozę cię do domu, wejdziesz pod prysznic, wypijesz herbatę – powiedział to takim tonem, jakby codzienne czynności miały sprawić, że wszystko będzie lepiej i że jakoś się ułoży.
Szczerze, Raja prawdopodobnie będzie dzisiaj potrzebował czegoś mocniejszego niż herbata. Poczucie winy powoli zaczynało go dopadać i tylko jego wrodzony już profesjonalizm nie pozwalał mu się ugiąć. Wszystko to, zrobili dla dobra sprawy. Po to, by nikt więcej nie został bestialsko zamordowany, by sprawdza odpowiedział za swoje grzechy. Wyjście do baru BDSM i obmacanie się, było ich zasranym obowiązkiem i na litość boską, ich zgodność była prawie 100%! Powinno im to sprawić przyjemność i przyjść z łatwością. Detektyw nie raz nie dwa widział partnerów z mniejszym wskaźnikiem, udających zakochanych w terenie – i wychodziło im to bezbłędnie.
Droga do mieszkania Foxa upłynęła im w napiętej, nieprzyjemnej ciszy. Raja nie miał pojęcia, co jeszcze może powiedzieć brunetowi, a i on sam nie wydawał się zbyt skory do rozmowy. Dopiero kiedy wysiadali, Raja odezwał się ponownie :
- Muszę zabrać swoje ubrania…

- Wejdź - powiedział po prostu, kiedy samochód zatrzymał się przed budynkiem w którym mieszkał Defforest.
Wysiadł z samochodu, aż nazbyt spokojnymi ruchami przyłożył do drzwi identyfikator i wpisał kod. Równie spokojnie przywołał windę i juz po chwili podróży między piętrami otworzył przed przełożonym drzwi dając mu znak, żeby wszedł pierwszy.
Cierpliwie poczekał aż Raja przebierze się w swoje normalne ubrania i spakuje te robocze do reklamówki - sam nie zmienił nawet koszuli, tylko stał opierając się o drzwi salonu.
- Czy mam jutro przyjść do pracy wcześniej, czy wolisz przedyskutować sprawę w normalnych godzinach? Poza tym, mógłbyś oddać mi mój identyfikator? Nie czuje się najlepiej z tym świeckim.

Spokój przed burzą. Raja był święcie przekonany, że tak właśnie wygląda to zjawisko. Niby dobrze, wszystko w porządku, a jednocześnie czuje się wiszącą w powietrzu katastrofę. Detektyw mógł jedynie westchnąć w myślach i przygotować się na starcie jeden na jednego, kiedykolwiek miałoby ono nadejść.
Bez ceregieli zmienił ubrania i oddał Foxowi zegarek.
- W zasadzie, sądzę, że powinieneś wziąć kilka godzin wolnego – zaryzykował, próbując zasugerować Foxowi urlop jak najbardziej neutralnym tonem. – Możemy spotkać się w południe. Z rana i tak nie będziemy mieli żadnych nowych informacji na temat śledztwa, a jestem pewien, że papierkowa robota może poczekać do przerwy na lunch.
Raja starał się zabrzmieć jak najbardziej profesjonalnie, ale nawet on nie mógłby długo ukrywać zmartwienia, jakie ogarniało go na sam widok Foxa. W zasadzie, detektyw naprawdę chciałby wyciągnąć z niego coś więcej – a najlepiej zagonić go do kąpieli i wlać w niego gorącą herbatę, a potem opatulić kołdrą i dopilnować, by zasnął.
Koniec końców, tak powinno wyglądać to sławne ‘aftercare’, ale skoro ‘safe sane & consensual’ się ich nie tyczyło? Czego właściwie oczekiwał Fox?
Raja potarł nasadę nosa palcami, po czym spojrzał na Foxa z mieszanką konsternacji, skierowanej na samego siebie i determinacji.
- Pozwól mi się sobą zająć Fox – powiedział zdecydowanie. – Widzę, w jakim jesteś stanie. Więc pozwól sobie pomóc.
Dobrze. Powiedział to, teraz pozostawało jedynie czekać. Albo wywoła burzę, albo nadal będzie jej oczekiwał.

Agent Defforest poczuł, jak na jego barkach rozkłada się kolejny ciężar, w dodatku złośliwie się do niego uśmiechając i puszczając w kierunku Raji zalotne całuski.
Nie potrzebował teraz żadnej opieki. Potrzebował spokoju. I ciszy.
- Wszystko w porządku, Raja. Nie potrzebuję pomocy. Ani wolnego. Jestem tylko zmęczony i poirytowany. Nie każdy aspekt mojej pracy musi mi się podobać, ale jestem dorosłym człowiekiem, takie jest życie - użył stanowczo zbyt chłodnego tonu. - Ty też pracowałeś dzisiaj od rana. Wracaj do siebie, prześpij się, odpocznij.
Detektyw, widząc minę przełożonego, tylko ciężko westchnął.
- Jeśli to uspokoi twoje nerwy, możesz tu zostać dopóki nie wyjdę spod prysznica i zobaczyć na własne oczy, że nie przeżywam żadnego załamania nerwowego.
Fox, zachowując się tak, jakby drugiego mężczyzny w ogóle tutaj nie było po prostu zdjął koszulkę, rozwiązał włosy, wyjął z szafy świeżą bieliznę i chwilę później zniknął w łazience.
Kiedy tylko spojrzał na siebie w lustrze, zaklął cicho. Od jego szyi aż po obojczyk ciągnęły się lekko zaczerwienione ślady, a na ramieniu wyraźnie odcinało się miejsce, w które ugryzł go Raja. Żeby to wszystko dobrze ukryć, będzie musiał założyć pod garnitur jakiś podkoszulek...
Kiedy wreszcie wszedł pod prysznic, odkręcił zbyt ciepłą wodę, pod którą stał zbyt długo, zbyt dokładnie myjąc włosy.
A kiery wrócił do salonu, ubrany w spodnie od pidżamy, z przewieszonym przez szyję ręcznikiem i klejącą się do czoła, mokrą grzywką, wcale nie wyglądał na zrelaksowanego.
- Nie sądziłem, że zostaniesz - mruknął, lekko zaskoczony, na widok Raji siedzącego przy stole obok dwóch kubków parującej herbaty.

Oczywiście, że postanowił zostać. Ba! Rozgościł się w mieszkaniu Foxa, zupełnie jakby był w swoim własnym. Co prawda, trochę zajęło mu zlokalizowanie szafki z herbatą i kubków, ale kiedy zapamiętał już rozkład kuchni, obracanie się w niej przyszło mu bez trudu. Zaparzył wodę, zalał herbatę i czekał w ciszy, aż Fox wyłoni się z łazienki.
Na pierwszy rzut oka widać było, że brunet musiał stać pod strumieniem gorącej wody – jego skóra była lekko zaczerwieniona od ciepła. Raja miał też okazję dokładniej przyjrzeć się swojemu dziełu, kilkunastu delikatnie różowawym i przynajmniej czterem ciemnym malinkom. Śladu po ugryzieniu nie widział, zasłaniał go ręcznik.
- Jestem twoim opiekunem, prawda? – Mruknął Raja, nieznacznie unosząc brwi i gestykulując w stronę kubka z herbatą. – Siadaj. Prędzej czy później musisz to z siebie wyrzucić, a mam wrażenie, że dzisiaj wcale się dobrze nie wyśpisz.
Raja sięgnął do kieszeni swojego garnituru i wyciągnął z niego małe pudełeczko na leki. Wyłuskał z niego dwie tabletki i położył je na stole obok herbaty Foxa.
- Nasenne – wyjaśnił krótko. – I zanim zapytasz, tak, widziałem twoją kartotekę. Powinny zadziałać i nie powodować efektów ubocznych. Chcę, żebyś wypił herbatę i je łyknął. W międzyczasie porozmawiamy.

- Dokładnie, Raja. Jesteś moim opiekunem, nie moim psychologiem. Opieka nad moją psychiczną równowagą należy do Lancelota. Jeśli muszę coś "wyrzucić" to przy nim. I to do niego należy decyzja o tym, czy dzisiejszy wypad wywarł na mnie jakiś większy wpływ - brunet spojrzał z nieufnością na leki, które wyjął Raja, ale zanim zdążył zadać pytanie, przełożony wyjasnił sprawę.
- Mam przepisane własne środki - agent, pomimo swoich słów, sięgnął po tabletkę i przyjrzał się jej dokładnie. Wyglądała jak to, co brał, miała nawet taką samą literkę i oznaczenie dawki. - Ale te środki zbijają mnie z nóg w momencie dotarcia do krwioobigu. Nie mogę ich brać w środku tygodnia, nie obudzę się przez dziesięć godzin. Nie zamierzam jutro spóźnić się do pracy - pokręcił głową i sięgnął po kubek z herbatą.
- Nie wiem też o czym mielibyśmy rozmawiać. Owszem, należą ci się przeprosiny za to, jak... nieudolnie wcieliłem się w swoją rolę. Więc przepraszam. Mogłem dowiedzieć się o tej kulturze nieco więcej, zdaję sobie też sprawę z tego, że moje prywatne uprzedzenia i nieumiejętność grania bez konkretnego scenariusza tylko utrudniły naszą pracę. Ale nie wiem co jeszcze chciałbyś usłyszeć.

Raja, po raz kolejny tego wieczoru, i ku swojej trwodze, zapewne nie po raz ostatni, westchnął w duchu. Powinien wcześniej zastanowić się dwa razy, zanim zdecydował się wziąć pod swoje skrzydła Foxa. Powinien bardziej dokładnie przyjrzeć się jego kartotekom i co więcej, wypytać jego współpracowników osobiście, zanim zdeklarował jakąkolwiek odpowiedzialność.
Ale chrzanić to, błędy popełnia każdy. Nawet Raja, jakkolwiek trudno byłoby w to uwierzyć.
Był dorosłym człowiekiem, z pojęciem ‘konsekwencja’ zapoznał się już lata temu. Nie pozostawało więc nic innego, jak zebrać się w sobie i wykonać zadanie, którego się podjęło.
Raja upił łyk swojej herbaty.
- Weźmiesz dwie kapsułki, koniec dyskusji – stwierdził twardo, i gdyby oboje nie byli detektywami, groźba, że Raja własnoręcznie wepchnie Foxowi leki do gardła byłaby niepokojąco realna.
- Nie oczekuję twoich przeprosin – zaczął po chwili. – Cel został osiągnięty, a na warunki, w jakich pracowaliśmy, poradziłeś sobie naprawdę dobrze. Ale jakoś nie widzę cię, opisującego Lancelotowi, naszej sceny. Jeśli naprawdę chcesz, żebym w to uwierzył, musisz się bardziej postarać. Fox, czy to był twój pierwszy kontakt seksualny z mężczyzną?
Raja w życiu nie posądziłby się o zachowanie tak poważnej twarzy przy zadawaniu takiego pytania. Właściwie, przed podjęciem się tej pracy, wcale nie myślał, że kiedykolwiek je zada. W tej chwili natomiast, nie wiedział nawet czy chce znać na nie odpowiedź. Co jeśli tak? Co jeśli był pierwszym facetem, który dotykał Foxa?
Cóż, najprawdopodobniej Raja będzie musiał zafundować detektywowi prywatną terapię, żeby się, biedak, nie uprzedził.
- Czy masz jakieś doświadczenie w tych sprawach?

- Zgodnie z czwartym artykułem konstytucji amerykańskiej, paragrafem dotyczącym wolności osobistej obywateli Stanów Zjednoczonych, nie masz prawa zmusić mnie do wzięcia żadnych leków wbrew mojej woli - oświadczył stanowczo.
Najwyraźniej postanowił wylać swoją frustrację poprzez bycie upierdliwym. Zawsze to była jakaś metoda.
- Moje doświadczenie seksualne nie ma z tą sprawą nic wspólnego, ale jeśli jest ci to tak bardzo potrzebne, to odpowiedź brzmi - nie. Nie mam dużego doświadczenia, ale jesteś drugim mężczyzną, z którym miałem kontakt seksualny. Z pewnością pierwszym, z którym ten kontakt nastąpił w miejscu publicznym. I jak na razie obaj zdajecie się dążyć tylko do tego, żeby wykończyć mnie nerwowo, tyle, że ciebie nie mogę po prostu zamknąć w więzieniu - prychnął. Najwyraźniej upór Raji miał swoje efekty, skoro nakłonił Foxa do przyznania się do czegoś takiego. Agent wziął głęboki oddech, zdjął okulary i zaczął rozmasowywać skronie. Zaczynała boleć go głowa, a to nigdy nie był dobry znak.
- Idź do domu, proszę. Odpocznij, wyśpij się. A mnie zostaw w spokoju. Nie czuję się na tyle dobrze, żeby teraz rozmawiać.

Cóż, skoro prowokowanie Foxa dawało skutki, to czemu miałby nagle przestać? Raja doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co robi, ale jeśli jego podwładny musiał wyrzucić z siebie cały ten gniew i upokorzenie, które nazbierały się w nim tego wieczoru, to był to jego obowiązek i jego odpowiedzialność. I, koniec końców, Raja wolał zrobić to w domowym zaciszu niż ryzykować, że ich kolejne wyjście w teren zakończy się fiaskiem.
- Agencie Defforrest – zaczął, jeszcze neutralnie. – Twoje doświadczenie seksualne jest jak najbardziej istotne dla powodzenia tej misji. W ramach przypomnienia, jeśli ma nam się udać wytypowanie mordercy, to zarówno ja jak i ty, będziemy uprawiać seks z podejrzanymi. Dla utrzymania naszej przykrywki, powinieneś zachowywać się jak średnio-doświadczony submissive, nie bojący się swojego dominanta i nie uciekający przed każdym jego dotykiem.
Może i było to za ostre, może i powinien okazać Foxowi więcej zrozumienia, ale Raja nigdy nie był znany z cackania się i obchodzenia się z innymi jak z jajkami.
- Dlatego – Raja nie pozwolił sobie przerwać. – Biorąc pod uwagę twoje dzisiejsze zachowanie, rozsądnym będzie zasugerowanie praktyki. Ze mną, bądź z kimkolwiek innym. Nie powinieneś przechodzić załamania nerwowego za każdym razem kiedy wracasz do mieszkania. Jestem za ciebie odpowiedzialny i utrzymanie cię w optymalnym zdrowiu jest częścią mojej misji.

- Kiedy dzisiaj wieczorem opuszczałem swoje mieszkanie, usłyszałem tylko, że częścią mojego śledztwa jest wmieszanie się w towarzystwo, w ktorym obraca się przestępca. I choć owo wmieszanie się miało tyczyć się tylko odegrania mocno seksualnej scenki, co w zasadzie okazało się klamstwem, bo cała sytuacja znalazła swój finał w seksie, nie niewinnej scence, nie zepsułem przykrywki. Słabo sobie poradziłem, nie przeczę. Ale to wy, agencie, uznaliście, że uprzedzenie mnie o przebiegu sytuacji będzie nieodpowiednie. Pragnę podkreślić, że obecna argumentacja opiera się o założenie, że wyrażę zgodę na jakiekolwiek uprawianie seksu z osobami trzecimi, a to założenie jest z kolei oparte na kolejnym, zgrabnie zawoaloanym klamstwie - bo zatajenie informacji to też kłamstwo, a ty ani razu nie powiedziałeś że  oczekujesz czegoś więcej niż kilkakrotnego pokazania się że mną w klubie- Fox wziął głęboki oddech i odgarnął z czoła grzywkę.
- Dbanie o moje zdrowie nie jest częścią twojej pracy. Masz tylko akceptować bądź odrzucać moje decyzję albo podpisać zgodę na wysłanie mnie do ośrodka psychiatrycznego. Nic poza tym. A teraz wyjdź. Jest późno, chcę się położyć. Będę w biurze o ósmej.
Deforrest wstał i nie czekając na reakcję gościa wziął reklamówkę z jego ubraniami poszedł do przedpokoju. Otworzył drzwi i gestem nakazał Raji opuścić swoje mieszkanie.
Nie pozwolił się więcej sprowokować. Nie odezwał się do przełożonego, ba, nawet nie spojrzał w jego stronę.

I tylko wbrew swoim słowom wcale nie pojawił się rano w pracy. Właściwie ani rano, ani - jak sugerował Raja - po lunchu. I nawet nikomu tej swojej nieobecności nie zgłosił.

Raja

When he returned home, Raja decided to act as an adult he was and maturely drown all of his doubts and guild in alcohol. He emptied a whole bottle of wine he kept in his kitchen for special dinners that tended to never happen and semi-content fell asleep on the couch.
He almost forgave himself for putting the needs of the case above the consent of his protegee – he almost didn’t choke on the fact that he enjoyed it.
The next day was a perfect punishment for his crimes. The hangover he managed to give himself was not only physical but in better part, emotional. He felt like shit. Raja wanted to text or call Fox, to ask if he was really okay, but stopped himself, thinking that the man would likely just ignore him. The best option to confront Fox was to show up at his office, so without much enthusiasm but with stupid amounts of determination, Raja swallowed painkillers, feed and bathed himself and eventually made it to work.
Only to find out that Fox never got there. Worry seized his stomach, the darkest scenarios feeing before his eyes – they went form the club straight to Fox’s house, what if the murderer followed them there? What if Fox was in danger? (Or dead?) Raja rationally knew that the probability of that was low, that their act was too fresh to warrant a murder, but the fear was rooted. Raja didn’t even explain to his co-workers his haste, he ran out of the FBI building and broke at least three laws while driving to Fox’s place.
He didn’t bother knocking, as his supervisor he had the keys. So with anxiety twisting his stomach, he invited himself inside.
“FOX?!” He shouted, looking around in growing fear. “Where are you!?”

Fox wasn't really better than Raja: after the man left, head of the department tried to quiet his own shame and feeling of utter failure with beer.  He didn't really drink much, just two bottles, but he also didn't think about the consequences. He couldn't take alcohol to well, especially not after being so stressed. Jesus, he absolutely fucking shouldn't let himself endure such strong emotions, let alone mix them with even low-grade drinks, he was treated for severe migraines for almost five years now.
He really didn't think about that. The whole thing ended in one of the worst migraines Deforrest have ever endured. He woke up in pain so severe, that all rational thought left him and the thought about calling bureau did not even cross his mind. He barely managed to crowl to his kitchen for some meds and water and later to his bathroom to puke.
So it wasn't that surprising that he didn't react to Raja entering his apartment. The only sign that he was, in fact, here wad small, pained sound coming from the bathroom.
The bathroom was a perfect picture of chaos: there was a empty bottle of water lying on the ground, it's contents making the floor wet. A bottle of painkillers laid somewhere in the middle of wet puddle, few pills on the floor, already dissolving. And, of course, the source of Raja's nerves: Fox was sitting next to the wall. Said detective was a mess himself: he was unnaturally pale, his face sickeningly white, his hands trembling.
Detective looked like someone who tried, but didn't manage to keep his pills down.
"Shut up. Hurts..." he rasped, squeezing his eyes.
Good thing that Raja showed up. If he didn't, Fox's identifier would probably call an ambulance soon.

Raja
He went through the kitchen, living-room and bedroom before he heard a weak sound coming from the bathroom. With his heart racing and consciousness adding more new, horrifying visions, Raja opened the door and—
“Are you hungover?” Raja said, too shocked to moderate his volume. He winced when Fox almost puked again. Raja has never seen Fox – always so well-kept in such a pitying state and a pang hit him in the heart because it was his fault. (And the murderer’s too, a bit.)
“Alright,” Raja muttered under his nose and then made his way to the bathtub and filled it with lukewarm water. Fox needed to get the vomit cleaned off of him – not only the clothes were dirty, but the man’s beautiful, long black hair were tainted with the contents of his stomach. Along the way Raja picked up the painkillers and what water was left in the knocked over bottle. He gently helped Fox take the pills.
“Gonna put you in there,” he whispered and as delicately as he could manage, picked up his protégée. “Please don’t throw up on me.”
With Fox settled – in his clothes – in the tub, Raja took a step back and a good look at the mess in the bathroom. Tragedy. His fault. Raja heaved a sigh and hung his head for a few seconds. Lancelot was going to kill him for putting Fox in danger of exceeding the limits in his tests.
“I’m an idiot, am I?” He muttered to himself, then sat on the edge of the tub and began to slowly clean Fox.

"No." Managed Fox, wincing when he felt a hand around his forearm. "Not hungover."
The detective stood up and his face got even paler. It was a miracle that he didn't pass out right here and right now.
" 'm not hungover. Migraine. I'm sorry." The brunette almost purred when his partner put him into the water (and that propably wasn't easy, Fox was rather heavy and did not cooperate, not even a bit) nad he felt the water cooling down his skin. He had just his sweatpants and tanktop on, he should be cold, but the pain made him almost feverish. "Call the ambulance if I throw up 'gain. Please?"
He didn't try to talk or to move for at least next five minutes - he laid there, in the bath, like a rag doll, letting Raja do whatever he wanted and wincing at every, even the smallest move. That wasn't like him, not at all - he really must have been in a lot of pain. At least he didn't look like he was too nauseous. The water probably helped; shame that it couldn't help with they way Fox talked. Sligtly slurred monosyllabes must have been frustrating, but even they seemed to drain him of every little bit o of energy which he had left.
"You're not. I'm. Not your fault."
Raja choose this exact moment to pour some water down Deforrest's forehead and the detective almost moaned; it was so fucking nice to feel something that wasn't overly warm...
" 'm sorry. I tried to call, couldn't focus enough."
The brunette frowned a bit. "Should be at work, 'm sorry..."

Raja winced at the look Fox presented – of an utter, helpless, pained mess. And the one most at fault here was Raja himself. Not for the first time since yesterday’s evening, he wondered if there was a better way to lead this murder case to its just finale. Should he push Fox further into this madness? Or should he just put the case away, make it the first one in his career that would go unsolved or passed to someone else.
Raja valued his reputation, the whispers his name caused everywhere he went. He enjoyed the trust of his superiors and the prestige of being the most effective employee they had ever had. He was born for this – but never before Raja had to work with someone as unstable as Fox. Every other partner in Raja’s career would have either decided to pass and let Raja do the work without interfering, or agree and see counsellor after the case was finished.
Here, Raja had two missions. One – catch the murdered. Two – fix Agent Deforest. Both had the same rank of importance to Raja’s superiors. Both were equally challenging and sadly, right now, excluded each other.
„Hush, Fox,” Raja whispered, trying to wash his protegee as best as he could. “Are you sure you don’t need the ambulance right now?”
Raja seen the man’s papers, knew what to expect yet, to see the pain for himself, was jarring. How Fox could bare to function with an unfortunate aliment such as this? To think of work, of all of things, in a moment like this? Raja wanted to bash his own head against the edge of the bathtub. The stubborn fool, on his way to work himself to an early grave.
“Let’s wait and see if the painkillers work,” Raja said quietly, sitting at the edge and slowly, delicately massaging Fox’s neck and shoulders. “I’ll give it an hour, after that I’m taking you to the hospital, no excuses. Was yesterday’s really that bad? Enough to justify this?”

Fox took a deep breath. It was fairly obvious that formulating thoughts was quite challenging, let alone speaking them out loud; the detective was visibly struggling, his voice was raspy and tired, words slurred and sometimes indistinguishable. (And people still believed that migraines were just a convenient excuse when one didn't want to have sex...)
And yet he still insisted on talking. Stubborn mule.
"No. My blood pressure 's fine." He tried to raise his arm; didn't really work, but the point was made. His bracelet would have called for ambulance if something was terribly wrong.
"'s all usually lasts 'round ten hours. Started 'bout 5 am? Propably... Should end soon. 'm not nauseaus any more. Pills will work. I'll sleep after them, you can go home..."
Of course, no reason to worry. Just the fact that your protegee suffers from migraine so bad that he mentioned the possibility of calling the ambulance. Raja could totally relax.
"Not 'bout that. Had to happen, sooner or later." Defforest seemed to wince even harder and this time it propably wasn't connected directly to pain. "Migraines happen, every two months or so. Hadn't had one in more than one an' half months. "
The detective was quiet for at least next ten minutes. The medicine seemed to work; de visibly relaxed and - just as he said - got suddenly sleepy.
Brunette didn't really remember how his partner got him out of the bath, redressed him or put him into bed. All he knew was that the pain was finally gone and he woke up few hours later, in his bed, with Raja sitting in a chair next to him. The room was dark, so it was hard to tell if the other man was sleeping, or just so deep in thoughts, but Deforrest didn't want to risk possibly waking him up, so he tried to get up asquietly as possible.

Raja listened patiently as Fox slurred through his words. They made little sense to him, but he let the other man talk as much as he wanted. Far be it for Raja to keep Fox from expressing himself. And only a small, tiny part of Raja’s mind hoped that drugged, out-of-his-mind Deforest, would talk like a suspect during investigation – that he’ll pour out his soul, lay everything clear for Raja to pick out and analyse and find a fucking solution for all of their problems.
That never happened and Raja swallowed down the aftertaste of disappointment with a large helping of bitter guilt. He scowled at himself and after a internal reprimand to get his shit together, he got – now soundly asleep – Fox out of bath and into bed. He didn’t bother with drying the man, the bedsheets would take care of that.
Before Fox started to wake, Raja managed to clean the bathroom and the rest of Fox’s apartment. He inspected every inch of space he could get to, all of it in hopes of creating a better profile of his protegee. Only when he began to tire, did he decide to rest in an armchair. He almost missed Fox awaking, but when the man moved in his peripheral vision, he was on his feet on high alert.
“Are you all right?” He asked, wisely keeping his voice quiet and low. “Do you need anything?”

Fox woke up without feeling any pain and his fever down - thanks God - but he still felt as tired as if he was working out for the whole previous day. Even worse. Even though he just slept he was still unnaturally sleepy, a little bit dizzy and not thinking as clearly as during normal day.
To put it simply - he felt like shit. And probably looked like one: dishveled hair, cloudy gaze, rumpled clothing... not really the proud department chief that everyone knew. Fox didn't care. He was just happy that the damned pain finally disappeared.
"Good morning to you too." He said in his normal, quiet - but not overly so - tone. He looked at Rajaand te first thing he noticed was the fact that his coworker didn't really look to well himself.
"Yes, I'm fine, thank you. Calm down. I'm okay, I really am. It was regular migraine, and the attack already ended, I'm just tired. I should have next episode in about two months, more or less."
Brunette tried to give Raja an encouraging smile, but he felt like he didn't really make an impression. He sighed.
"I am terribly sorry for burdening you and I want to thank you for taking care of me. I have some difficulties remembering what exactly happened, but I feel I worried you quite hard. I never meant to do that."
Well, he was back to being overly polite and cautious. Definitely fine.

„Cut the bullshit, Fox,” Raja said, slumping back on the armchair. For a moment, he put both his hands on his face, rubbing the skin in a futile attempt at gaining even an ounce of energy and strength more. He needed to deal with Fox now – or be damned to breaking through evasion techniques Deforest so loved to use when asked about something personal. Raja felt like this was his one opportunity, the second in which a sniper has to make a shot or go down.
“We had public sex yesterday, there’s no way I’ll let you get away with that polite mannerism of yours,” Raja rasped, then finally looked at Fox. “I get that the migraine hit you, but your record shows that you’re usually capable of predicting it and taking your meds in time. You don’t end up on the floor of your bathroom, missing work and not telling anyone that you have an attack. This is the first time. So it happens, it has a clear link to yesterday’s night at the bar. You have one chance, Fox, before I haul your ass to the office and request an official psychological evaluation, to explain to me what the fuck happened and what do you need to get better as soon as possible.”

"Oh, now that's bullshit. I never know when exactly it will happen, if I knew I would always check into ER before to get freaking morphine just to avoid lying on my bathroom floor crying my eyes out and literally praying to die just to stop feeling that goddamned pain in every fucking cell in my body."
Oh. He snapped. And used a curse word. And admitted that he actually suffered. That was... something new. Maybe taking advantage of this moment was not such a bad idea.
"Want to have a link? Here it is: migraine will propably come faster if I will decide to mix strong emotional strain - like, let's say, guilt - with alcohol. I drank yesterday to get rid of feeling guilty over almost fucking everything up at the bar. Happy now?"
Fox put his hands to his temples and gently massaged them. There was a dull, steady thudding at the back of his head; not pain, just a reminder of it.
"You don't need to "haul my ass" anywhere. Lance would get the same thing out of me anyway. I'm incapable of lying to him, he always know when I'm dishonest. And It's my duty to cooperate with him to get my emotional state back under control. Now, can I go to the kitchen to get some tea, or will the interrogation continue here?"

“Fucking everything at the bar?” Raja muttered under his nose, his mind not really catching up to the meaning of Fox’s words. Then, as if a lightbulb went on above his head, the realization hit and Raja facepalmed again. Hard.
“Oh for fucks sake,” he cussed then swore some more just to get rid of excessive feelings. “Go make us tea Fox, I’ll be there in a moment.”
And in the meanwhile, Raja will desperately try to come up with a good monologue about why Fox actually did good yesterday. For a brief second, he wondered if he should put it in an “cause and result” paragraph, giving his charge three reasons for each example, just like in school. The thought brought a faint smile to his lips, but the amusement was gone before it even hat a chance to settle in. Raja sighed loudly and leaned back in the armchair. He looked at the ceiling and wondered, what the hell should he do now.
The logical part of his mind, the one he relayed on so much, was suggesting getting Fox and himself more experience, if they were really going to follow up on their mad plan to catch the murderer. The emotional, rarely used one, wanted to make sure that both of them were fine with it. Raja was worried that he raped his protegee, that he went too far, to fast and it broke Fox. But if it really was just about the lack of positive feedback then Raja will just slap himself for his stupidity and go fix the mistake. If all Fox needed was to be told that he did good – that everything was fine, then Raja sure as hell will do it.
“Aftercare,” Raja sighed, “of fucking course I forgot about aftercare.”
There it went, safe, sane and consensual. Raja spent another couple of minutes in the armchair before he made his way to the kitchen. He looked at Fox cautiously and gathered his nerves. Only then did he actually stepped into Fox’s personal space.
“You didn’t almost fuck everything up yesterday,” he began, reaching for Fox and not caring about the reaction, pulling the man into an awkward hug. “You were perfect. Everyone bought the act, everyone’s eyes were just on you, a beautiful stranger. If we catch the murderer, it’d be thanks to you. You were very natural yesterday.”

Fox turned on his kettle and prepared two cups. He put a few leaves of green tea in each of them and went to the bathroom. He felt that his hair really needed help now and a quick glance in the mirror convinced him that he was indeed right. He brought the brush back to the kitchen only to find himself suddenly encompassed in Raja's arms.
The reaction was propably exactly what Raja expected - Fox went stiff and completely motionless. And - possibly - felt quite a bit embarrassed. After a moment he relaxed and - very awkwardly - patted Raja's back.
It was probably hard to tell which one one them looked funnier right now.
"Well... Right. Thank you, I guess." Deforrest waited for a moment, but in the end he was the one who took a step back to free himself from the hug. Apparently someone here had no idea how to deal with intimacy...
"Listen, I... " The kettle finished cooking the water. Brunette laid the hairbrush - he didn't even notice he was still holding it - on the table and prepared the tea.
"I do appreaciate that you are not angry at me - well, not about yesterday's job - but you don't need to try to make me feel better. I am not a kid, even though I acted childish after we finished... everything. I do realise that I overreacted. That doesn't change the fact that I could have done much better job if I would just try to be a bit more... open? about whole thing. Less in control. Good God, this is awkward. I am awkward. Don't try to deny, I fully realise that I am." Fox took a deep breath. Apparently, when exhausted -  and still a bit agitated - he was quite talkative. Points for Raja!
Deforrest tried to run his fingers through his hair; had to stop in the middle. He sighed and grabbed the brush again. He slept with wet hair and no hairband on - brushing everything out was going to be funny.
"I realise I did not actually endanger us yesterday, but I also know that my approach didn't really help us either. "Natural" isn't a word that can be applied to me. An adult man at such a club, acting all nervous? Please. I know I am not good with expressing myself, nor with going with the flow, and there for not really good with sex. Despite some people's opinions I also know that I suck at being spontaneous if it isn't related to some life threatening situation."
Oh, wow. More honest talking about feelings. Either Raja scored a jackpot or Fox had no idea how to deal with praising.
'I am not trying to make myself feel bad, I am merely stating facts."

After Fox broke their hug – which, fair enough, was the most awkward show of affection Raja has been involved in, ever – all he could do was stand there, at the side and watch his protegee move around the kitchen. And monologue about why he was the worst even if that was not really true. Raja suddenly realized why Lancelot gave him that look – bordering on pitying with a bit of underlying hope.
“Sit down Deforest,” Raja finally grunted and put his hands on Fox’s shoulder to guide him into a chair. Once that task was accomplished, he took the brush from the table and without further comment started to carefully fix Fox’s hair.
“First of all,” he said with a sigh so deep it must have resonated in his bones, “we’re not actors in a movie. This isn’t a film, this is life and none of us is following a script. Everything affect us, from the weather to the smell of people around us, and we react to that. How can you expect from yourself to be perfect, when nothing ever is? Perfection isn’t something humans are capable of, even if some of us are obsessed about the damn word. So,” he gently booped Fox’s head with the brush, “cut yourself some slack Fox. You did good. Repeat after me, you did good.”

Fox gave his co-worker a bewildered look, but in the end didn't protest when Raja started to fix his hair for him. It was way easier this way and Deforrest really didn't gave enough strength to truly fight about anything. Migraine drained him as it always did.
"Oh please, I am not a kid, I can..." He sighed sat the look Raja gave him. "Fine, fine. I did good. I didn't fuck anything up."
Fox waited for Raja to finish brushing his hair, then got up and disappeard in the bathroom again. He came back few moments later, hair combed into a loose braid and smelling faintly of some hair product (definitely meant for women, but who cares?) And his rumpled tanktop changed into a fresh, plain white t-shirt. Tired, still dealing with a bit of a headache, a bit dizzy and thinking about looking presentable.
And he was supposed to stop aiming for perfection? Good luck Raja. Good luck.
"Thank you for helping me with my hair." Fox grabbed his meds and sat by the table.
"But, listen, that's exactly the problem. Lack of script. I am literally incapable of functioning without a plan and you are aware of that."
Well. The statement was somewhat true: Fox was a creature of habit and he followed every single rule to the point of almost exaggeration.
He could act spontaneously and change decisions according to the situation, but even then he usually had some kind of a plan. Probably thanks to that he almost never fucked up anything at work. Well, that and the fact that he was an incorrigible perfectionist.
"I don't like this whole situation, I don't really want to do anything like that, but I know I don't really have a privilege of selfishly think about myself. I can't force myself to suddenly become easy going and extroverted. But I can... I can at least briefly know what you are going to do next time,okay? No "not telling you, it's for your own good" shit."
Oh. He actually thought about there being "the next time", even if he didn't sound to thrilled about it. And he expressed himself. That was... some kind of progress.