हंसी oraz 愁緒

Hansii de Valois

Kiedy tylko usłyszał dosyć ostre polecenie, westchnął cicho. Właściwie to spodziewał się podobnej reakcji.
- Przepraszam, że tym razem nie posłucham, ale czy chcesz czy nie chcesz, kilka rzeczy po prostu muszę ci powiedzieć - Hansii uśmiechnął się przepraszająco, kiedy już stanął naprzeciwko albinosa.
Smok znów miał okazję zderzyć się z salwą kolorów; długie, pofarbowane na wszelkie możliwe odcienie włosy mag spiął w luźny kucyk, a jego jadowicie zielone spodnie wyraźnie odcinały się od intensywnie malinowej koszulki i żółtej bluzy. Oczywiście nie zapomniał też o czerwonym kolczyku w języku. Ani o kolorowych kuleczkach w uszach. Żywa tęcza..
Mag machnął ręką i przed albinosem wylądował niewielki, ażurowy stoliczek na którym po chwili stanęła taca z obiadem.
- Nie zapytałem, czy lubisz takie rzeczy - wskazał na talerz z kurczakiem, pieczonymi ziemniakami i surówką z marchewki - ale to chyba takie uniwersalne... Od jutra sam już ustalasz sobie wlasne menu, słowo harcerza.
Hansii oparł się o barierkę balkonu. Smok mierzył go co najmniej niechętnym spojrzeniem.
- Okej, już, streszczam się - chłopak wsunął rękę do kieszeni, drugą bawił się troczkiem od bluzy. - nie wiem jak to wszystko wyglądało... - u poprzedniego właściciela? Maga? co miał do cholery powiedzieć?! - ... w domu poprzedniego rodu, ale chciałbym prosić cię, żebyś... kurwa, jak to niezręcznie brzmi.. Noż, cholera. Możesz chodzić gdzie chcesz i kiedy chcesz, cały dom i ogród są do twojej dyspozycji, jeśli ci się tutaj podoba to to będzie twój prywatny pokój, jeśli nie, to szukamy czegoś innego. Kuchnia jest na samym dole, najbliższa łazienka zaraz za tymi drzwiami, o, tu, na prawo - kiwnął głową w kierunku odpowiednich drzwi - a mój pokój piętro niżej, dokładnie pod tym.
Umilkł dopiero w momencie, w którym zabrakło mu powietrza.
- Jestem tutaj raczej sam, rodziców czasowo moje zachowanie doprowadziło i wywalili mnie z domu, więc raczej nie spodziewaj się zbyt często spotykać innych magów...
Zastanowił się. Na dłuższą chwilę umilkł. Spojrzał wyczekująco na Chouxu. Zapomniał o czymś powiedzieć?
W zajętej dłoni dalej ściskał - coraz bardziej już zmiętoloną - prostą torebkę na prezent.

Chouxu


Nie wiedział, co dokładnie powinien teraz czuć. Z jednej strony jego magia, która znajdowała się dosłownie kilka kroków przed nim, wzywała go, kusiła, ciągnęła. Smok chciał być jak najbliżej niej, połączyć się z nią na nowo i to uczucie powodowało okropny ból w sercu. Niezmiennie od przeszło sześciuset lat.
Z drugiej strony Mag po prostu go irytował. Sama jego obecność, te wszystkie kolory i to, że wyglądał jak pajac denerwowały smoka dużo bardziej niż by się spodziewał. Bo kiedy był pod władzą magów z poprzedniego rodu, wyniosłych, dumnych i bezwzględnych czuł jakieś mniejsze wyrzuty, że dał się zdominować.
Sześć wieków temu ten tęczowy idiota nie miałby szans. Żadnych i na nic. A teraz co? Chouxu został na niego skazany.
Albinos nie wyglądał na zadowolonego i nawet nie trudził się, by próbować swoją niechęć ukryć. Nadal nie wiedział co ma myśleć o poprzedniej nocy i teraz Mag wcale nie ułatwiał mu zadania. Ale ostatecznie jeśli Chouxu nie będzie mu przerywał to skończy szybciej i wyjdzie, prawda?
Obiad na stoliku zupełnie zignorował.
I kiedy Mag powiedział już swoje białowłosy znów nie wiedział co powinien zrobić. Oprócz tego, że pewnie pójdzie do łazienki. No i co potem? Że niby dostał do dyspozycji cały dom? Gdzieś w odległym zakątku jego umysłu zakiełkował pomysł by całą tą posiadłość obrócić w proch. By być złośliwym, niszczycielskim, wrednym i niepokornym. Żeby uprzykrzyć życie temu chłopakowi na każdy z możliwych sposobów.
Chouxu, gdyby miał trochę więcej odwagi i siły prawdopodobnie wcieliłby ten plan w życie. Ograniczył się jednak do zirytowanego, wyczekującego i nadal niepewnego spojrzenia. Nie miał pojęcia na ile powinien sobie pozwalać.
No i nadal czuł się skrępowany.
Kiedy odkrył, że znów jego policzki chciałyby się zaczerwienić był tym tak skonsternowany, że zupełnie stracił kontakt z rzeczywistością. Co poskutkowało zaskoczeniem, kiedy przed jego nosem pojawiła się torebka na prezent, ewidentnie z zawartością.
- Co to? - Odezwał się, zanim zdążył pomyśleć, co robi.

Hansii de Valois

Cóż. Określenie "kolorowy pajac" właściwie calkiem nieźle oddawało jego aparycję.
Tylko że zwykłe uliczne pajace z reguły nie pochodziły ze starych magicznych rodów i zwykle - zgodnie z wyglądem - były zwyczajnie puste.
A Hansii wbrew wszelkim pozorom wcale idiotą nie był. Może i wyglądał na dobrodusznego fajtłapę... Ale to, że nie lubił bez powodu krzywdzić innych istot żywych, czy to ludzi, czy to zwierząt, czy to smoków, wcale nie sprawiało że nie był egoistyczną, przebiegłą świnią w innych aspektach swojego życia.
A wydawało mu się, że z dwojga złego, przy zaszczutym, niepewnym, a jednak dalej groźnym Chouxu lepiej było być serdecznym niż chłodnym i obojętnym.
Chłopak zerknął niepewnie na smoka, zaraz po tym, jak wręczył mu prezent. Białowłosy nie sprawiał wrażenia ani trochę entuzjastycznego. Hansii podrapał się po głowie.
- No... Prezent? Chyba tak to można nazwać - cóż. Wczoraj, po tym wszystkim, mężczyzna tulił się do niego tak kurczowo że mag uznał, iż przyda mu się inna rzecz, którą można obejmować. Tak na wszelki wypadek. Bo jego - niewinnego! - potem wszystko bolało. No to przyniósł mu pluszaka... Nic specjalnego, duży, brązowy miś o uroczych oczkach. - Tak, tak, ja wiem, że obaj jesteśmy dorosły, a ty żyjesz na tym świecie już zbyt długo na takie dziecinady, ale z tego się nie wyrasta.
Kiedy smok zerknął do torebki zrobił taką minę, że Mag sam nie wiedział czy powinien zacząć się śmiać, czy - jeśli znów nie chciał dostać w łeb - jak najszybciej wyjść.
Uniósł ręce w obronnym geście.
- Gdybyś czegoś potrzebował, powiedz mi, postaram się to załatwić. I już nie gadam. I już sobie idę, nie patrz tak na mnie.
Odwrócił się na pięcie i skierował się do wyjścia.

Chouxu

Kolorowy - a jakżeby inaczej - papier zaszeleścił mu przed twarzą, zupełnie bezpardonowo i nagle okazało się, że smok patrzy do środka, wprost na dużego, pluszowego misia. Chouxu przez moment tępo gapił się w przytulankę, a potem to do niego dotarło.
Ta aluzja, do wczorajszej nocy.
Przez jego twarz na raz przebiegło niedowierzanie, upokorzenie, wściekłość i strach na samo wspomnienie ubiegłego wieczoru. Całe szczęście głupek, który obecnie był jego właścicielem, miał chociaż tyle instynktów samozachowawczych by ewakuować się z pokoju zanim smok zdążył cokolwiek zrobić.
Kolorowa torba z zawartością podążała o wiele za szybko za Hansim, ostatecznie jednak nie spotykając się z tyłem jego głowy, tylko z drzwiami prowadzącymi na taras. Chouxu zaklął w myślach, a potem zaskoczony swoją gwałtowną reakcją, usiadł wyprostowany w fotelu.
Od kiedy czuł gniew?
To uczucie, a zwłaszcza w tak silnej dawce, powinno być zagubione gdzieś między wiekami, między jednym panem, a drugim, między jednym "szkoleniem", a "dyscyplinowaniem". Chouxu pokręcił gwałtownie głową, spłoszony i niepewny przez własne zachowanie. Co się z nim działo? Dobrze mu było ze swoją apatią, kiedy wszystko było spokojne i kiedy nic go nie obchodziło. Co ten pajac z nim robił? Po co wprowadzał to życia Chouxu aż tyle kolorów? Tyle energii i emocji?
Smok westchnął, jego oddech zadrżał pod sam koniec, zdradzając powoli nadciągające załamanie nerwowe. Tego wszystkiego, tych bodźców zewnętrznych było po prostu za dużo. Chouxu już dawno nie czuł się tak bezradny. W ostatniej iskierce złości, spojrzał na talerz z jedzeniem. Zmarszczył brwi, przechylił się do przodu, chwycił tackę i z jak największą siłą cisnął ją w stronę ogrodu, nie przejmując się ani gdzie spadnie, ani jak na to zareaguje Hansii.
Wyładowanie energii było zdecydowanie dobrym posunięciem. Albinos po chwili poczuł, jak znów zaczyna robić się senny, czuł lekkie mrowienie własnej magii, gdzieś bardzo, bardzo blisko, a ból głowy utrzymujący się od niefortunnych, porannych wydarzeń powoli zaczynał maleć. Chouxu przymknął oczy, skulił się w kłębek i... I nagle czegoś zaczęło mu brakować. Przez moment smok kulił się w fotelu ze zmarszczonymi brwiami, usiłując odnaleźć brakujący element, który oczywiście nie był jego magią, ale czymś innym...
- Szlag by cię tęczowa gnido - wymruczał cicho, niemal niesłyszalnie, w myśli dodając jeszcze kilkanaście bardzo siarczystych przekleństw. Zaraz potem wygrzebał się ze swojego kokonu, przeszedł przez taras i podniósł pluszowego misia z płytek.
Po kilku chwilach znów umościł się wygodnie, z pluszakiem pod plecami - dokładnie tak, idealnie, wygodnie - i przykryty ciepłym kocem zasnął, z nadzieją, że do rana nikt go nie obudzi.

Hansii de Valois

Mag miał w sobie na tyle rozsądku i taktu, żeby zostawić smoka w spokoju - przynajmniej na jakiś czas. jednak zauważył, że Chouxu - wbrew wszelkim pozwoleniom - nie wychodzi ze swojego pokoju, więc kolorowowlosy przejął na siebie obowiązek dbania chociaż o dietę nowego mieszkańca. Przez kilka dni starał się zbytnio nie narzucać, ograniczył się do tego, że każdego ranka przynosił albinosowi śniadanie (zawsze starał się przy tym uśmiechać, zawsze też pamiętał o tym, żeby grzecznie zapytać czy Chouxu czegoś nie potrzebuje, jak spał, a później życzył miłego dnia, nawet jeśli smok nigdy mu nie odpowiadał), a późnym popołudniem obiad.
Większość czasu spędzał jednak w swojej sypialni starając się poznać i zrozumieć nowe możliwości, jakich dostarczyła mu skradziona magiczna moc. Był, co tu dużo mówić zachwycony. Zaklęcia, które rzucał były nie tylko bardziej skuteczne, ale sprawiały bardsiej wrażenie przedłużenia jego myśli i potrzeb, niż wyuczonych działań. Magia zdawała się myśleć samodzielnie, wyczuwać pewne potrzeby Hansiego jeszcze zanim mag stał się ich świadom. Chłopak dysponował tym błogosławieństwem dopiero kilka dni i już nie wyobrażał sobie, jak mógłby żyć bez niego. Tylko raz przemknęło mu przez myśl, że Chouxu, okradziony z tego daru, musi przeżywać horror, ale Hansii bardzo szybko zdusił w sobie wyrzuty sumienia.
Nie było mowy o oddaniu tej mocy, mag za bardzo jej potrzebował.

Pod koniec tygodnia młody de Valois dowiedział się, że zamierzają odwiedzic go rodzice. Mag tylko krzywo się uśmiechnął - spodziewał się, że w końcu się pojawią. Wreszcie mieli dobry powód do rozmowy ze swoim pierworodnym. Trzeba się było jakoś na to przygotować.
Tego ranka kolorowowłosy nie poszedł przywitać się z Chouxu.
Przyszedł do smoka dopiero później niosąc w rękach miseczkę wypełnioną truskawkami. Były jeszcze potwornie drogie, pierwsze w tym roku, ale Hansii nie potrafił się powstrzymać przed kupieniem ich.
- Chouxu? - De Valois, bardziej z grzeczności, delikatnie zapukał we framuge i tak juz otwartych drzwi. - Muszę z tobą porozmawiać.

Chouxu


Jego apatia, szczęśliwie, wróciła na swoje miejsce. Przez kolejny tydzień, smok nie czuł absolutnie nic. Dookoła niego królowała znajoma, bezpieczna szarość, otulająca go niczym płachta – nic nie wzbudzało w nim emocji. Nie jadł, nie wstawał nawet ze swojego fotela. Na dworze cały czas panowała ciepła pogoda, po za tym, miał ze sobą koc. Jedyne czego potrzebował, to spokoju, by móc dalej spać.
Był nawet moment, w którym Chouxu myślał, że uda mu się ponownie zapaść w letarg. Może przespać tak kilka następnych lat, aż wspomnienia nocy spędzonej z Hansii’m zblakną chociaż trochę.
Na jego nieszczęście, mag na pokaz, który skradł mu magię, postanowił zacząć ją testować w zdecydowanie zbyt bliskiej odległości. Smok próbował to ignorować, ale za każdym razem, kiedy czuł swoją moc, przenikającą przez ściany mieszkania, formułującą zaklęcia – wszystko to, co zostało mu odebrane wieki temu, na wyciągnięcie ręki.
Jedna z najgorszych tortur, jakie przyszło mu doświadczyć.
A jego nowy Pan? Kolorowy dupek pojawiał się każdego ranka, każdego popołudnia i wieczoru. I za każdym razem oferował jedzenie, które Chouxu wyrzucał do ogrodu.
*
Tego dnia Smok czuł się wyjątkowo bezpiecznie w swojej szarości. Drzemał wygodnie w wiklinowym fotelu, skulony w wygodny kłębek, z pluszowym misiem pod plecami. Ptaki śpiewały dookoła niego, od czasu do czasu siadając nawet na jego ramionach czy głowie. Chouxu nie dbał o to – zwierzęta albo ignorowały go tak, jak on je, albo robiły sobie z niego użyteczny mebel.
Smok nawet nie zarejestrował, że jego śniadanie się nie pojawiło. Po prostu dalej leżał z zamkniętymi oczami, oddając się błogiemu nic-nie-czuciu. Dopiero kiedy Hansii po raz kolejny wszedł na taras, tym razem niosąc miskę z truskawkami, Chouxu uchylił jedno oko.
Mimo wszystko, lepiej było zachować czujność w obecności właściciela. Na wypadek, gdyby wpadł na jakiś chory pomysł.
Kiedy jednak okazało się, że mag chce tylko porozmawiać, Smok zakrył głowę kocem.
Nie miał zamiaru z nikim rozmawiać.
I tylko jego magia, tak blisko, tak cudownie blisko, a jednak poza jego zasięgiem, wołała cichym, spragnionym głosem.

- Wiem, że nie chcesz na mnie patrzeć - mag zmusił się do tego, żeby przywolac na usta nieco sztuczny uśmiech.
Na wypadek gdyby Chouxu jednak zdecydował się zdjąć koc z głowy. Gdyby zechciał, mógł by się nieco zdziwić: Hansii był zaskakujaco mało kolorowy. Wszystkie tęczowe ubrania zmienił na ciemną koszulę i spodnie, nawet włosy spiął Tak, żeby nie rzucały się w oczy.
- Właściwie to nawet nie musisz. Chciałbym tylko, żebyś mi coś powiedział.
Hansii westchnął ciężko i postawil miseczkę na stoliku koło fotela. Miał nadzieję, że może tym razem smok nie ciśnie nią o ziemię. Mag lubił tę miseczkę.
- Widzisz... dziś przyjadą moi rodzice. Będą chcieli wiedzieć jak udało mi się... nauczyć tylu nowych rzeczy, ale przede wszystkim będą bardzo chcieli, żebym im te nowe umiejętności oddał.
Hansii spodziewał się, że jego słowa mogą wywołać ostrzejszą reakcję, więc na wszelki wypadek uniósł dłonie w obronnym geście.
- Nie pozwolę mojemu ojcu nawet na Ciebie spojrzeć. Przyrzekam. Ale... jeśli coś będzie działo się mnie, to Ty też to będziesz odczuwał? Prawda? Nie rozumiem jak to działa, przepraszam, ale przynajmniej jak ostatnio mi przyłozyłeś to zauważyłem, że chyba później nie czułeś się najlepiej. Da się jakoś to obejść? Jakoś Ciebie z tego, nie wiem... wyłączyć? Chociaż na kilka godzin?
Miał ogromną nadzieję na to, że się da. Nie chciał, żeby smok płacił za jego chujowe relacje z rodziną.